اخبار
رازهای نهفته در حفاظ‌های جاده‌ای؛ کدام یک برترند: فلزی یا بتنی؟
حفاظ‌های جاده‌ای (یا گاردریل) دارای انواع متنوعی هستند که بسته به محل نصب نوع خطر میزان تصادف و شرایط محیطی انتخاب می‌شوند. این حفاظ‌ها به‌طور کلی به دو دسته اصلی بتنی و فلزی تقسیم می‌شوند.
حفاظ‌های بتنی عموماً قطعات سنگین بتنی هستند که در میانه بزرگراه‌ها و کارگاه‌های جاده‌ای نصب می‌شوند و از مقاومت بالایی در برابر برخورد وسایل نقلیه سنگین برخوردارند. این حفاظ‌ها به دو نوع پیوسته و قطعه‌ای (قابل جابه‌جایی) تقسیم می‌گردند.
حفاظ‌های فلزی نیز سازه‌هایی از ورق فولادی موج‌دار (معمولاً گالوانیزه) هستند که بر روی پایه‌های فلزی نصب می‌شوند و به‌وسیله پیچ و مهره به هم متصل می‌شوند. این نوع حفاظ در اثر برخورد خودرو مقداری تغییر شکل می‌دهد تا انرژی ضربه را جذب کرده و از بروز آسیب‌های شدیدتر جلوگیری کند.
جواد نظرپور معاون دفتر نگهداری علائم تجهیزات و توسعه ایمنی راه‌های سازمان راهداری در مورد این موضوع توضیح داد که در حال حاضر در محورها دو نوع حفاظ وجود دارد؛ یکی بتنی و دیگری فلزی. وی افزود که در بزرگراه‌هایی با فاصله نزدیک بین دو باند و آزادراه‌ها از حفاظ بتنی مفصلی به نام نیوجرسی استفاده می‌شود که به صورت پیوسته عمل می‌کند. این نوع حفاظ به رانندگان این امکان را می‌دهد که در صورت برخورد بتوانند به سرعت کنترل خودرو را دوباره به دست آورند و به مسیر خود ادامه دهند.
نظرپور همچنین به طراحی‌های خاص نیوجرسی‌ها اشاره کرد و توضیح داد که این حفاظ‌ها دارای پاشنه‌ای به ارتفاع حدود هفت سانتی‌متر هستند که به عبور آب‌های سطحی و زباله‌ها کمک می‌کند. وی افزود که شیب موجود در طراحی نیوجرسی به گونه‌ای است که در صورت عبور لاستیک خودرو از پاشنه خودرو به سمت جاده برگردد و از آسیب دیدن جلوگیری شود.
وی در پایان اظهار داشت که حفاظ‌های فلزی عمدتاً در کناره‌های جاده‌ها و نزدیکی پرتگاه‌ها نصب می‌شوند تا در مواقعی که راننده بخواهد از جاده خارج شود یا در صورت خواب‌آلودگی انرژی خودرو را کاهش دهند و مانع از پرت شدن آن به بیرون از جاده شوند. به نقل از tgju
انتهای پیام/