چرا شرکت‌های چینی در حال خروج از چین هستند؟ دلایل افزایش فرار سرمایه از چین چیست؟
به گزارش توانآپ، نشریه معتبر "اکونومیست" در گزارشی تحلیلی به بررسی روند فزاینده خروج شرکت‌های چینی از چین و انتقال فعالیت‌های آن‌ها به خارج از کشور پرداخته است. این نشریه به وضوح بیان می‌کند که چین در طول چندین دهه به جذب سرمایه‌های خارجی پرداخته و مقام‌های چینی شرکت‌های غربی را ترغیب کرده‌اند تا با ارائه فناوری‌های خود به بازار وسیع چین، به رقابت بپردازند. این روند نه تنها به ایجاد رقبای چینی با کیفیت و قیمت پایین‌تر کمک کرده، بلکه باعث سرازیر شدن کالاهای چینی به بازارهای غربی نیز شده است. این پدیده که به "شوک چین" معروف است، به عنوان یکی از عوامل اصلی نابسامانی اقتصادی و ناامیدی در صنایع ایالات متحده شناخته می‌شود. اما اکنون زمان آن رسیده که چین نیز نگران عواقب این روند باشد.
شرکت‌های چینی در حال ترک کشور خود هستند و تا ژوئن گذشته، رکورد ۱۸۸ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در دارایی‌های غیرمالی در خارج از کشور را ثبت کرده‌اند. این میزان سرمایه‌گذاری تقریباً معادل یک درصد از تولید ناخالص داخلی چین است و نشان‌دهنده تغییرات عمده‌ای در الگوی سرمایه‌گذاری چین نسبت به سال‌های گذشته است. موج اولیه سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی به احیای تولید جهانی کمک کرده و کشورهای جنوب شرق آسیا را در زنجیره ارزش تقویت کرده است. اما در مقابل، سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی شرکت‌های چینی در خارج از کشور نگرانی‌هایی را ایجاد کرده است.
شرکت‌های چینی تاکنون در برابر استخدام کارگران محلی، خرید از تأمین‌کنندگان محلی و یا به اشتراک‌گذاری فناوری مقاومت کرده‌اند و این موضوع فشارهایی را بر کشورهای میزبان در آسیا و اروپا وارد کرده است. همزمان، سیاستگذاران چینی مزایای خروج شرکت‌های چینی از کشور را در برابر خطر خالی شدن صنایع داخلی ارزیابی می‌کنند.
در ادامه، "اکونومیست" به بررسی دلایل این وضعیت می‌پردازد و بیان می‌کند که اصطلاح "ولگردی سرمایه‌گذاری" نتیجه سیاست‌های تجاری آمریکا و چین بوده است. تعرفه‌هایی که "دونالد ترامپ" در دوره ریاست‌جمهوری خود وضع کرد، شرکت‌های چینی را تشویق کرد تا کشور مبدأ کالاهای خود را تغییر دهند و هزینه‌های ناشی از سیاست‌های تعرفه‌ای را کاهش دهند. در همین حال، افزایش هزینه‌های نیروی کار و کاهش حاشیه سود کالاهای با ارزش پایین، تولیدکنندگان چینی را به جستجوی بازارهای جدید سوق داده است.
این تغییر رویکرد نشان‌دهنده یک تحول عمده در مقایسه با سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ است، زمانی که دولت چین شرکت‌ها را به سرمایه‌گذاری در خارج از کشور تشویق می‌کرد. در آن زمان، سرمایه‌گذاران چینی دارایی‌هایی را در غرب خریداری کردند و مکانی امن برای ذخیره پول نقد ایجاد کردند. اما اکنون، سهم سرمایه‌گذاری چین در کشورهای ثروتمند به شدت کاهش یافته و بیشتر به سمت کشورهای جنوب شرقی آسیا متمایل شده است.
با توجه به اینکه کشورهای میزبان مانند ویتنام، اندونزی، مالزی و تایلند به دنبال تولید کالاهای با ارزش افزوده بالاتر هستند، باید از چنین جریان‌هایی استقبال کنند. اما مشکل اصلی این است که ولگردی سرمایه‌گذاری چین مزایای چندانی برای کشورهای میزبان ندارد. شرکت‌های چینی تمایل دارند کارگران خود را از چین وارد کنند و این موضوع باعث نارضایتی در میان کشورهای میزبان شده است.
علاوه بر این، مقام‌های چینی تمایل دارند فناوری‌های کلیدی را در داخل کشور نگه دارند و این موضوع باعث ایجاد محدودیت‌هایی برای انتقال فناوری به کشورهای میزبان می‌شود. همچنین، شرکت‌های چینی با تاسیس کارخانه‌ها در کشورهای میزبان، به راحتی به بازارهای محلی دسترسی پیدا می‌کنند و این امر باعث افزایش رقابت با تولیدکنندگان محلی می‌شود.
نگرانی‌ها درباره پیامدهای خروج شرکت‌های چینی از کشور نیز در میان سیاستگذاران چینی افزایش یافته است. برخی از اقتصاددانان بر این باورند که جابجایی تولیدات با ارزش پایین ممکن است به رها شدن چین از تمرکز بر تولید با ارزش بالاتر منجر شود. دولت‌های محلی نیز نگران هستند که خروج شرکت‌ها باعث آسیب به زنجیره تأمین محلی شود.
در نهایت، تحلیلگران بر این باورند که اگرچه فشارهای ناشی از تغییرات محیط خارجی چین افزایش یافته‌اند، اما هنوز هم امکان بازگشت شرکت‌ها به داخل کشور وجود دارد. سیاستگذاران چینی باید تلاش کنند تا زنجیره تأمین داخلی را تقویت کنند و مانع از خروج سرمایه‌ها شوند تا بتوانند ثبات اقتصادی کشور را حفظ کنند. به نقل از اقتصاد آنلاین
انتهای پیام/