برنامه جنجالی F-35 از سال ۱۹۹۷ آغاز شد، زمانی که لاکهید مارتین قراردادی به ارزش ۷۵۰ میلیون دلار برای ساخت نسل جدید جت جنگنده‌ای که قادر به جایگزینی بسیاری از هواپیماهای قدیمی ارتش ایالات متحده بود، به دست آورد. پس از آنکه لاکهید موفق شد بوئینگ را در این رقابت شکست دهد، تقریباً یک دهه به ساخت این هواپیما که به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین جت‌های دنیا شناخته می‌شود، اختصاص داد.
به گزارش توانآپ، این جنگنده به نام F-35 شناخته می‌شود، اما از آنجایی که هواپیماهای نظامی آمریکایی معمولاً القاب خاصی دارند، این جنگنده نیز نیاز به نامی داشت. با این حال، علاقه‌مندان به حوزه هوافضا و نظامی نمی‌دانستند چه نام دیگری برای آن مناسب است و افرادی که مسئول نامگذاری F-35 بودند، هیچ اشاره‌ای به نام آن نکردند. این موضوع در سال ۲۰۰۶ تغییر کرد.
نیروی هوایی ایالات متحده نام F-22 را به رپتور اختصاص داد، بنابراین F-35 نیز می‌توانست به راحتی نامی از یک دایناسور ترسناک دریافت کند، همانطور که F-15 Eagle و F-16 Falcon به نام پرندگان نامگذاری شده بودند. ژنرال تی مایکل موزلی، فرمانده نیروی هوایی ایالات متحده، در جولای ۲۰۰۶ لقب جنگنده تهاجمی مشترک را اعلام کرد و گفت: «در سفرهایم، خلبانان پیشنهادات فوق‌العاده‌ای به من دادند که در آینده نزدیک از آن‌ها در سیستم‌های تسلیحاتی جدید نیروی هوایی استفاده خواهیم کرد. لقب F-35، لایتنینگ ۲، یک پیروزی برای میراث و فرهنگ هوانوردی بود». نام Lightning II به معنای صاعقه ۲، به عنوان نیرویی از طبیعت تلقی می‌شد. این جنگنده با دقت به هدف ضربه می‌زد و قبل از اینکه دشمن صدای حمله را بشنود، از محل خارج می‌شد.
اعداد بعد از نام لایتنینگ از P-38 جنگ جهانی دوم گرفته شده است که قبلاً به نام صاعقه شناخته می‌شد. این نخستین بار نیست که نیروهای مسلح ایالات متحده از نامی دوباره برای یک سیستم تسلیحاتی خود استفاده می‌کنند. نیروی دریایی ایالات متحده پیشینه‌ای طولانی در استفاده مجدد از نام کشتی‌های قدیمی دارد.
P-38 Lightning یک جنگنده ضربتی با طراحی منحصر به فرد بود که آلمانی‌ها آن را "Der Gabelschwanz Teufel" یا به انگلیسی "شیطان دم چنگالی" نامیده بودند، زیرا واقعاً به عنوان یک نیروی هولناک شناخته می‌شد. P-38 به عنوان یک هواپیمای استاندارد توسط خلبانان نیروی هوایی ایالات متحده در اقیانوس آرام به کار گرفته می‌شد و حتی موفق به سرنگونی دریاسالار ایسوروکو یاماموتو، طراح عملیات حمله به پرل هاربر، شد. این جنگنده ابتدا در شمال آفریقا و سپس در اروپا فعالیت کرد، جایی که از آن برای اسکورت بمب‌افکن‌ها به سمت آلمان استفاده می‌شد.
هفت تا از هشت تک‌خال برتر در جنگ جهانی دوم در نبرد اقیانوس آرام، از جمله سرگرد ریچارد بونگ و سرگرد توماس مک‌گوایر، با P-38 Lightning پرواز می‌کردند. بونگ و مک‌گوایر به ترتیب ۴۰ و ۳۸ شکار موفق با این جنگنده داشتند.
P-38 یک جنگنده دو موتوره بود که مدل تولید انبوه آن در نسخه P-38E معرفی شد و با هر بار تغییر ارتقاء یافت. P-38F قابلیت حمل بمب‌ها یا مخازن سوخت خارجی را به این جنگنده افزود، در حالی که P-38H موتور Allison V-1710 را با نسخه‌ای قدرتمندتر جایگزین کرد. مدل J در زمینه بهبود گرمایش کابین خلبان، خنک‌سازی موتور، شیشه ضد گلوله داشبورد، مخازن بزرگ‌تر سوخت داخلی و مانورپذیری هواپیما بهینه‌سازی شده بود.
لایتنینگ به چهار مسلسل کالیبر .۵۰ و یک توپ ۲۰ میلی‌متری مجهز شده بود. با دو موتور Allison V-1710 که هر کدام ۱,۴۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کردند، می‌توانست به سرعتی بیش از ۶۶۰ کیلومتر در ساعت برسد. بیش از ۱۰,۰۰۰ فروند لایتنینگ ساخته شد و مدل نهایی آن P-38L بود. به نقل از عصر ایران
انتهای پیام/
عاطفه آهنگر
