روایت یک میلیون آینه در قلب کویر

• سیدعلی شاه صاحبی در یادداشتی اختصاصی نوشت: تصور کنید در دشت وسیعی از زمین خشک و سوزان ایستاده‌اید؛ آفتاب تند و بی‌رحم بر سر شما می‌تابد و سکوت عمیق همه جا را فراگرفته است. آیا می‌توانید تصور کنید که همین سرزمین خاموش روزی مبدأ نیرویی شود که روشنایی یک شهر را تأمین کند؟ این رویای تحقق یافته در شرق اصفهان است؛ اراضی به وسعت ۲۰۰۰ هکتار معادل یک شهر کوچک که با استفاده از انرژی خورشیدی آینده‌ای روشن برای انرژی ایران رقم می‌زند. در این مکان نه دودکش‌های بلند و نه صدای غرش موتورهای سنگین به گوش می‌رسد؛ بلکه یک میلیون صفحه خورشیدی چون سپاهی منظم به آسمان سجده کرده‌اند. این صفحات همچون آینه‌ای جادویی نور خورشید را به دام می‌اندازند و آن را به جریانی پاک و نامحدود از انرژی تبدیل می‌کنند.

این تنها آغاز داستان است. تأسیس چنین سازه‌ای در دل کویر چالشی بزرگ برای مهندسان بود: گرمای زیاد گرد و غبار بی‌پایان و نیاز به هم‌آهنگی دقیق با مسیر خورشید. پاسخ این چالش‌ها فناوری‌های نوین بود؛ پوشش‌هایی که غبار را دور می‌زنند و سازه‌ای که ظاهراً با طبیعت هم‌نفس شده و خود را با آن وفق داده است. اعداد و ارقام این پروژه که با سرمایه‌گذاری بالغ بر ۳۰۰ میلیون دلار به بهره‌برداری رسیده شاید در ابتدا هزینه‌بر به نظر برسد اما دستاوردهای آن نمایانگر ارزش واقعی آن است. این نیروگاه به صورت سالانه ۱۱۰۰ گیگاوات‌ساعت برق تولید می‌کند؛ نیرویی که نیاز ۴۰۰ هزار خانه را تأمین می‌کند بدون اینکه حتی یک قطره سوخت فسیلی مصرف شود. علاوه بر این با کاهش سالانه ۸۵۰ هزار تن از گازهای گلخانه‌ای گویی یک و نیم میلیون خودرو از چرخه آلودگی خارج شده‌اند. این اعداد نه تنها از توانمندی‌های فنی حکایت دارند بلکه نویدبخش هوایی پاک‌تر و آسمانی روشن‌تر هستند.

فولاد مبارکه؛ از صنعت تا طبیعت چگونه ممکن است شرکتی که نامش با فولاد و کوره‌های ذوب گره خورده چنین گام بلندی به سوی حفاظت از محیط زیست بردارد؟ فولاد مبارکه این بار نقش جدیدی را بر عهده گرفته است: پاسداری از محیط زیست. فاز اول این نیروگاه با ظرفیت ۴۰ مگاوات هم‌اکنون برق پاک به شبکه می‌رساند و تا تیرماه ۱۴۰۴ به ۱۲۰ مگاوات و تا پایان سال به ظرفیت کامل ۶۰۰ مگاوات خواهد رسید. این دستاورد گواهی بر این واقعیت است که صنعت و طبیعت می‌توانند نه در تضاد بلکه در تعامل سازنده کنار یکدیگر قرار بگیرند.

اکنون که این سرزمین خشک به کانون تولید انرژی تبدیل شده آیا نمی‌توان به آینده‌ای اندیشید که دیگر دشت‌های ایران نیز چنین نقشی ایفا کنند؟ اگر این طرح به ثمر نشیند نشانه‌های آن نمایان است. شاید روزی فرا برسد که این سرزمین‌ها نه تنها شن و خاک بلکه برق و امید را به ارمغان بیاورند. این نیروگاه فراتر از یک سازه است؛ ایده‌ای که می‌تواند روشنایی را به سراسر این مرز و بوم گسترش دهد. به نقل از tgju

انتهای پیام/