تفال به حافظ در روز شنبه ۲۱ تیر ۱۴۰۴؛ صبا، تو عطر زلف مشکین را به همراه داری...

فال گرفتن از آثار ادبی بخشی از باورهای کهن ایرانیان به شمار می‌آید. در طول تاریخ مردم این سرزمین به ادیبان و شعرای بزرگ مراجعه می‌کردند که به زعم آنان از کلام حق بهره‌مند بودند. با این حال در گذر زمان تنها تفال به حافظ به عنوان یکی از ارکان فرهنگ عامیانه باقی مانده است.

حافظ در اشعارش با زیبایی خاصی به معانی عمیق و عرفانی اشاره می‌کند. از جمله در یکی از غزل‌های معروفش می‌گوید:

«صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
به یادگار بمانی که بوی او داری
دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست
توان به دست تو دادن گرش نکو داری»

این ابیات نشان‌دهنده زیبایی و شکوه حافظ است و به نوعی دعوت به جستجو در ابعاد عمیق‌تر عشق و زیبایی می‌کند. در ادامه حافظ به شنونده می‌گوید که در صومعه زاهد نمی‌توان عشق حقیقی را یافت و اگر خواهان معرفت عشق هستی باید از این محیط بیرون بروی و در جستجوی آن بربیایی.

تفسیر این ابیات نیز به ما می‌آموزد که در زندگی ممکن است با رقیبان سرسختی روبرو شویم و برای رسیدن به هدف‌های خود نیاز به تلاش و مشورت با افراد باتجربه داریم. در نهایت این اشعار به یادآور می‌شود که محبت و اعتماد به شخصی که در دل داریم می‌تواند ما را از تردیدها و موانع موجود عبور دهد. به نقل از tgju

انتهای پیام/