اخبار
تفال به حافظ در روز یکشنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۴؛ زاهد پاکیزه سرشت، عیب رندان مکن...
فال گرفتن از آثار ادبی یکی از سنت‌های دیرینه در این سرزمین به شمار می‌آید. در طول تاریخ مردم این دیار به ادیبان و شاعران معتبر مراجعه می‌کردند که تصور می‌کردند از کلام حق بهره‌مند هستند. با این حال در گذر زمان فقط تفال به حافظ به عنوان یک رسم محبوب در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
حافظ در اشعارش به نکته‌های عمیق و معنوی اشاره کرده و در یکی از غزل‌های معروفش می‌گوید:
"عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت"
تفسیر عرفانی این غزل نشان می‌دهد که حافظ در بیت چهارم به سر تسلیم و رضا در میخانه اشاره می‌کند و بیان می‌کند که مدعی نادان اگر معنی سخن را در نیابد باید قانع شود که از نظر درک در یک سطح با خشت میخانه عشق قرار دارد.
در تعبیر این غزل به نکته‌ای کلیدی اشاره می‌شود که عیب‌جویی از دیگران عملی زشت است و هر فرد مسئول عواقب اعمال خود می‌باشد. از ظاهر افراد نمی‌توان به باطن آنها پی برد و هیچکس از درون دیگری خبر ندارد. با اینکه همه انسان‌ها خطا پذیرند اما انسان‌های خردمند از اشتباهات دیگران عبرت می‌گیرند و آنها را تکرار نمی‌کنند. بنابراین تو نیز می‌توانی از تجربیات دیگران بهره‌مند شوی. به نقل از tgju
انتهای پیام/